Jurnal MXangel, 24 Jun 21

das idd fijn meid. hoe neemt je mama eingelijk alles op? 😘 

Ze is verdrietig. Ze vindt het erg dat ze ons dit aandoet en voelt zich verantwoordelijk. Maar ze stelde ook al vragen naar euthanasie.  

Ze zegt ook dingen zolas: als ik er niet meer ben 😔 

fijn te lezen dat je zo genoten hebt! en die complimentjes zijn meer als terecht ;) 

Dank je, pumagirl. Kan niet zo goed om met zo'n complimentjes, weet dan meestal niet zo goed hoe te reageren. ☺ 

Hm, ik snap dat het niet makkelijk is maar praat openlijk over euthanasie. Mijn mama is daar altijd open over geweest met ons, en toen ze de aanvraag officieel deed waren we daar ook mentaal op voorbereid. We hebben haar zelfs geholpen met de papieren toen ze net ziek werd… Leif is een organisatie waar je vooraf een waardig levenseinde kunt plannen. Het mag geen taboe zijn, een mens moet niet afzien. We laten onze dieren geen pijn lijden, laat staan onze geliefden. Het was heel moeilijk om mijn mama af te geven, de laatste minuten samen voor ze is ingeslapen waren hard maar ook mooi. Het was voor mij veel pijnlijker om haar te zien afzien, te horen kreunen en zien krullen van de pijn in dat ziekenhuisbed, dan dat moment van de euthanasie… Uiteraard had ik haar liefst nog 30 jaar gezond en wel bij me gehad, maar dit ligt allemaal buiten onze macht. Ik kon me voor haar in die situatie geen waardiger en vrediger afscheid voorstellen, omringd door haar man en (schoon)kinderen… Loop jezelf nu ook niet voorbij. Heb je geen zin om te sporten? Dan is dat ok. Gaat het even niet om te werken? Ook dat is ok. Eet waar je zin in hebt, doe waar je zin in hebt. Wees er voor je mama en papa, maar ook voor jezelf! Dikke knuffel 😘 

Merci voor de tips, Femke. Ik hoop da we die gesprekken open kunnen voeren. Maar we hebben als gezin nooit veel gepraat en gaan dat nu in sneltempo moeten leren... ik wil zeker niet dat ze afziet. Dat wens ik niemand toe. Kwaliteit van leven is belangrijk. Ik probeer voor mezelf te zorgen. Ik wil niet alles annuleren want dan ga ik mezelf opsluiten. Dus probeer ik te sporten. En gaat het een dag niet dan ga ik gewoon terug naar huis. Eten gaat ook heel erg op en neer. Maar das oke. Voorlopig doet mijn werk me deugd. Ik heb geluk met een heel fijn team. Al denk ik wel dat er in de toekomst een moment gaat komen waarop alles even te veel zal zijn. Ik heb vooral schrik voor alle zorgen en verantwoordelijkheid waar ik nu al ingezogen word. Hoe kan ik mijn grenzen stellen zonder egoïstisch te zijn? 😘 

Dat moment komt er zeker, ik ben mezelf ook (meermaals) tegengekomen onderweg. Dat laatste is een hele moeilijke vraag, daar ik zelf ook enorm veel moeite heb met grenzen stellen (en daardoor met mijn kop tegen de muur loop/ben gelopen). Probeer een planning te maken waarbij je tijd maakt voor je mama en papa, maar ook voor jezelf. En vooral: geniet van de tijd samen. Toen mama ziek werd heb ik 90% van mijn tijd gespendeerd aan dingen doen vóór haar, in plaats van MET haar. En daar heb ik nu best spijt van... Met mijn papa pak ik het nu helemaal anders aan. Voor het poetsen, boodschappen, de was,... is er nu externe hulp. En de tijd die ik vrij kan maken gaan we dan wandelen, een koffie drinken, in de tuin werken,... Er is hulp zat die je kan aanspreken, gebruik die ook. Als je niet weet hoe je dat moet aanpakken, stuur me dan even een berichtje... Helaas heb ik hier intussen veel ervaring mee...  

Die grenzen zijn zo moeilijk. De sociale dienst is nu veel aan het regelen aan hulp. Er moeten ook budgetten aangevraagd worden om die hulp in te kopen. Doordat ik in de zorg werk, vind ik men weg daar wel in. Ik ga erop letten om dingen samen te doen. Ook die planning vind ik geen slecht idee.